Hoe ontmoet je jouw innerlijke kind?

Ken je de Matroesjka poppetjes?

Dat zijn die poppetjes in poppetjes in poppetjes. Ze staan synoniem voor de innerlijke kinderen die je hebt. Ik gebruik deze poppetjes graag om duidelijk te maken hoe het helen van je innerlijke kinderen werkt.

Als het allerkleinste, binnenste poppetje kapot is en daardoor rammelt, dan rammelen alle andere poppetjes mee. Hoe zou het voor je zijn als je eens met deze innerlijke kinderen zou mogen kennis maken? Hieronder beschrijf ik je hoe dat er uit kan zien.

Je kunt jouw innerlijke kinderen ontmoeten door via een geleide meditatie in een diepe staat van ontspanning te komen. Je loopt de trap af en komt in een prachtige filmzaal. Jouw filmzaal.

De stoelen staan al in relax stand, er staat zelfs al drinken in het bakje van de leuning. Je gaat zitten en zet je stoel verder omlaag. Je kijkt rond. Het is een kleine zaal met warme kleuren. Doordat hij niet zo groot is voel je je veilig en vertrouwd. Dan kijk je naar voren en zie je het filmdoek. De aankondiging staat al op het scherm. Je mag gaan kijken naar jouw film. De film waarin je te zien krijgt hoe het was toen je in de buik van je moeder woonde.

Je ziet jezelf als klein wurmpje in de buik van je moeder. Je kijkt in haar oogjes en je ziet dat die droevig staan. “Waarom staan je oogjes zo verdrietig?”, vraag je aan het kleintje. “Dat komt omdat mijn mama niet gelukkig is. Ze heeft veel stress omdat de relatie met haar man niet fijn is. En ze heeft ruzie met haar ouders”. Je vraagt het kleintje: “Hoe voelt dat voor je?”

Het wurmpje kijkt je aan en vertelt je dat ze zich zo angstig voelt. Ze is bang dat ze niet welkom is. Dat haar mama geen tijd voor haar heeft en niet blij is dat ze straks geboren zal worden. Dat dit kleintje zich zo voelt, geeft jou een naar gevoel in je keel. Jouw keel voelt alsof hij dicht geknepen zit, alsof er geen geluid uitkomt en is ruw en rauw.

Je vraagt het kleintje of ze daarover eens met haar moeder zou willen praten. “Vraag jouw mama maar eens hoe het komt dat ze zoveel stress heeft. Vraag haar ook maar eens of ze blij is dat je komt strakjes”. Je hoort hoe het wurmpje het vraagt aan haar mama: “Mama, ben je blij dat ik straks geboren word? Hoe voelt het voor jou dat je straks mama bent?” Het kleintje ziet dat haar mama druk is. Ze wordt afgeleid door haar man, die bijna eist dat ze nu koffie gaat zetten en ervoor zorgt dat het eten klaar zal staan.

Het kleintje kijkt je bedroefd aan en zegt: “Zie je nu wel, mijn mama ziet me niet en hoort me niet. Ze is druk om voor mijn vader te zorgen. Ze heeft geen tijd om me antwoord te geven”. Je vertelt het kleintje dat je begrijpt hoe moeilijk dit voor haar is. En je spoort haar aan om haar mama dan maar eens aan de mouw te gaan trekken, net zolang tot dat ze het kleintje ziet en hoort. “Durf je dat, kleintje? Durf je je mama aan de mouw te trekken, zodat je haar kunt vertellen hoe je je voelt?” Ja, dat durft het wurmpje wel. “Nou, toe dan maar. Ga maar opnieuw naar je mama toe en trek haar aandacht. Net zolang totdat ze aandacht voor je heeft.”

Het wurmpje gaat opnieuw naar haar mama toe en trekt haar aan haar rok. Haar mama kijkt haar aan maar gaat door waarmee ze bezig was. Omdat het kleintje zich aangemoedigd voelt en weet dat ze het samen met jou doet, durft nogmaals de aandacht te trekken. En nog eens, en nog eens. Net zolang totdat haar mama door haar knieën buigt en vraagt: “Wat is er, kleintje?”

Het kleintje vraagt aan haar mama: “Hoe voel je je dat je zwanger bent van mij?” Waarop de mama haar vol liefde aankijkt en haar vertelt: “Ik ben héél erg blij dat ik jou in mijn buik heb. Ik ben trots dat ik straks jou in mijn armen mag houden. Maar ik ben ook verdrietig. Verdrietig dat je in een gezin komt waar weinig liefde is tussen jouw papa en mij. Ik ben ook bang. Bang dat ik dezelfde fouten zal maken als mijn papa en mama. Bang dat ik je niet voldoende kan beschermen en bang dat je daardoor ongelukkig zult zijn hier op aarde.”

Het kleintje kijkt vol verwondering naar haar moeder en voelt dat wat haar mama zegt recht uit haar hart komt. Ze voelt zich gezien en gehoord en ze voelt begrip ontstaan voor hoe haar moeder zich voelt. Dan zegt ze tegen haar mama: “Je mag als mama het soms even niet weten. Je mag als mama fouten maken en je mag als mama bang zijn. Dat is allemaal okay. Ik wil je daarbij helpen als jij mij keer op keer laat voelen dat je er voor me bent.” Dat is een afspraak die de mama wel wil maken.

Je voelt nu opnieuw je keel. Die voelt lichter. Je keel voelt gladder en meer open, niet mee zo ruw. Sowieso voel je je lichter en meer gezien, begrepen en gehoord. Dan kijk je weer naar het filmscherm. Je kijkt opnieuw in de oogjes van het kleine meisje en je ziet dat ze blijer kijkt, tevreden. Ze valt zelfs bijna in slaap.

Zachtjes vraag je haar: “Zullen we samen een pact sluiten? Dat we elkaar altijd kunnen helpen? Zullen we samen een mooie plek afspreken waar we elkaar kunnen ont-moeten als het nodig is? Ik weet een mooie, fijne plek. Ga je mee?”

En jullie nemen elkaar bij de hand en gaan naar de mooie plek, wetende dat jullie elkaar altijd zullen helpen.

De film is voor nu even afgelopen en je verlaat de filmzaal. Je realiseert je dat het allerkleinste poppetje al een stuk steviger in haar schoenen staat en dat de ergste barstjes geheeld zijn. Het rammelt allemaal al een stuk minder dan voorheen. Je hebt jouw allerkleinste kindje in jezelf de aandacht gegeven waar het zo naar verlangde. Je hebt je stem laten horen.

Dit is hoe je innerlijke kinderen heelt. In een sessie zal dit uitgebreider zijn, kunnen we sneller schakelen tussen de delen in jou die aandacht nodig hebben.

Dit is wat ik jou gun. Dit is wat ik iedereen gun die keer op keer vastloopt in zijn of haar leven. Wil je eens een sessie ervaren, kijk dan eens op dan vind je hier meer informatie of maak een plan een kennismakingsafspraak.